Als vrome landrot had ik nooit gedacht dat ik ertoe zou worden bewogen een artikel als dit te schrijven, maar er was maar één Barbados-avontuur voor nodig om me ertoe te brengen het te doen.
Geboren en getogen in Oklahoma City, Oklahoma, voelde ik een natuurlijke neiging tot het idee dat avontuurlijke watersporten, vooral die in de oceaan, niet iets voor mij waren. Noem me kip of gewoon oud saai en saai, maar de gedachte om beide voeten stevig op 'terra firma' te houden was het filosofische equivalent van "dichter bij mijn God bij u". Dat was de omvang van mijn comfortzone, en ik was niet van plan om daar te vertrekken tot ik op vakantie was in Barbados.
Ik weet niet wat het is met dat eiland, er is iets magisch aan zilverkleurig zand en het witte schuim van zacht brekende golven die je tenen strelen terwijl je over de stranden slentert. Er is iets aanlokkelijks aan de ongelooflijk frisse lucht die de neusgaten prikkelt, de longen vult en het lichaam energie geeft.
Dan is er de prachtige, doordringende zonneschijn die de oceaan verandert in een gigantisch doorschijnend overloopzwembad. Ik zal nooit weten of het een van die dingen was, een combinatie daarvan of allemaal samen, in combinatie met de onweerstaanbare charme van de mensen die het eiland bevolken.
Wat het ook was, ze dwongen me mijn hoede te verlagen, voorzichtig te zijn met de wind en datgene te doen waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen of zou kunnen.
En dus keerde ik op een ochtend, na een wandeling langs het strand voor mijn hotel, terug om aan het zwembad te zitten en te genieten van een ongelooflijk verfrissende fruitpunch. Terwijl ik dat deed, zag ik enkele mensen in het zwembad van het hotel worden getraind om te duiken. In het begin was ik een beetje sceptisch, maar de jongens die de coaching deden, leken nogal professioneel en deskundig en maakten het hele instructieproces buitengewoon interessant. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van mij en voor ik het wist zat ik aan de waterkant, en zonder dat ik vooraf een afspraak had gemaakt of een vergoeding had betaald, was ik welkom geheten in het gesprek en uitgenodigd om deel te nemen.
Ik vermoed dat de warmte, het nonchalante karakter van de instructeurs die bereid waren om me op te nemen (schijnbaar zonder zorg voor hun financiële belangen). Ze waren bereid mijn belofte te accepteren dat ik mijn intrusie en opleiding zou waarmaken door een formele aanvullende les te doen en de volgende dag de eerste duik te nemen, allemaal om me ervan te overtuigen dat dit misschien het proberen waard is. En dus las ik die nacht de informatieve aantekeningen die ze me gaven en sliep ik met gedachten aan maskers, ademautomaten, o-ringen, dieptemeters en compensatie van het drijfvermogen in mijn gedachten.
Onze duik de volgende dag was geen extreem avontuur, maar een eenvoudige, in 10 meter water bij Carlisle Bay, een fenomenaal 2 km lang halvemaanvormig zilverkleurig strand, met water dat zo kalm was dat het me aan een groot meer deed denken. Mijn instructeurs namen me mee naar beneden, samen met de drie anderen die de dag ervoor met ons hadden getraind, we knielden in een cirkel op de oceaanbodem en ik greep mijn eerste kans om het leven onder water te zien. De baai was verbazingwekkend helder en kalm, en ik kon eeuwig in de verte kijken.
Een van die instructeurs reikte in zijn duikvest en haalde er een stuk brood uit, en terwijl hij het tussen duim en wijsvinger wreef, zag ik plotseling de kleinste visjes verschijnen. Sommige waren eenkleurig, andere waren veelkleurig en sommige leken alle kleuren van de regenboog te hebben. Geen van hen was langer dan mijn wijsvinger, maar ze leken wel bij duizenden. Ze waren opmerkelijk zachtaardig en werden aangetrokken door de stukjes brood die nu langzaam naar de oceaanbodem dreven. De instructeur overhandigde ons ieder ons eigen sneetje brood, en terwijl we samen in een kring knielden, verkruimelden we elk ons stukje. En hoe meer brood we verkruimelden, hoe meer vissen er tevoorschijn kwamen, veelkleurige scholen die met kleine mondjes aan je vingertoppen knabbelden. Er waren er zoveel dat het op een gegeven moment onmogelijk was om de persoon in de cirkel naast je te onderscheiden, elke kleur van de regenboog was te zien in ons persoonlijke, majestueuze oceaanaquarium. Het doordringende zonlicht stuiterde en danste tegen hun schubben, en het was misschien wel de mooiste ervaring die ik ooit heb gehad.
De eenvoud van de natuur en de schoonheid van de oceaan overspoelden me die dag en zolang ik leef zal ik me altijd die dag in Barbados herinneren toen, wat ik dacht dat ik nooit zou doen, dat werd waarvan ik er spijt van had dat ik het niet had gedaan. eerder gedaan.